ISBN: 978-84-87882-36-4
-Data: 2009. Edición bilingüe: galego-inglés
-Fotografías: Jose Romay.
-Texto: M. Sendón e X. L. Suárez Canal.
-Ilustracións en tritono. 64 páxinas.
-Formato: 11 x 15 cm. Encadernación rústica.
-Prezo 9 euros
english below
PEQUENO MANIFESTO DE IDEAS
“Saín do catre no momento en que xa non aturei máis imaxinarte afastada. Descendín dun salto deixando as ondas derrubarse sobre os teus campos de dunas e fuxín da perigosa trampa das lembranzas. Abandoneite” .
Jacobo Barros*
Non creo nas distincións dentro da fotografía, só creo no seu bo uso, o demais son convencións sociais que se lle dan por distintas razóns. A máis sa delas úsase para definir as intencións e os modos dun traballo.
Por exemplo, eu defino que No grande azul é un traballo documental de corte “clásico” onde a forza das imaxes radica no tema, ampliada esta pola plástica e pola palabra, un ensaio subxectivo no que o espectador coñece as impresións do autor, creando un todo global.
A outra causa das distincións é puramente social e ás veces snob, “este traballo artístico vai para o museo e este é xornalístico e vai para o xornal…”, todo depende de como utilicemos a fotografía.
Vivimos tempos moi difíciles para a fotografía documental. A canle normal até hai uns anos, as revistas, está máis prostituída que nunca co poder económico e coa banalidade, os xornais rara vez se interesan por este tipo de traballos, moitos autores mudaron a súa linguaxe para chegaren máis facilmente ás galerías, e publicar un libro é un ben prezado que só consegue a elite, por iso me aleda tanto que un tema tan galego teña recoñecemento dende Galiza.
Non só sinto que se rompe o tópico de que os galegos non valoramos o da casa, senón que sinto que se está a valorar dende aquí unha linguaxe tan menosprezada na actualidade. Hoxe en día o autor está máis preocupado polo seu recoñecemento persoal e pola competición diaria que polo uso correcto da imaxe e iso axuda a que prospere o descoñecemento xeral no que vivimos.
O mesmo acontece coa vida da xente do mar. Todos temos unha idea abstracta do sufrimento e do perigo no que viven, pero case ninguén para a pensar, ao comermos peixe, na carga de emocións, sentimentos e traballo que hai detrás do noso prato. Primeiro porque case ninguén nolas achega e, segundo, porque estamos inmersos na nosa propia saturación de sentimentos diarios.
Jose Romay
*Os ausentes de Castelton. Ed. Sotelo Blanco
A LITTLE MANIFEST OF IDEAS
I do not believe in distinctions in photography, I just believe in making good use of it, the rest are social conventions due to different reasons. The healthiest of them is used to define the intentions of a work and the ways of doing it. For instance I define No gran azul as a ‘classic’ documentary work where the power of the images lies in the topic, a power strengthened by images and words, a subjective essay in which the spectator knows the impressions of the author, creating this way a global whole. The other reason for distinctions is purely social and sometimes snob, “this artistic work is for the museum and this of journalistic style is for the newspaper…” everything depends on how we make use of photography.
These are hard times for documentary photography. The usual channel until a few years ago, magazines, is more prostituted than ever by the economic power and banality. Journals hardly ever pay any attention to this kind of work, a great number of authors have changed their language in order to reach the galleries, and publishing a book is something that only the elite can achieve. This is why I am so glad that a thoroughly Galician issue is recognized in Galicia. It is not just that we are breaking the “cliché that Galician people do not value their own things, I feel that we are valuing a language which is being underestimated these days.
Nowadays the author is more concerned about his/her personal acknowledgment and the daily competition than about the proper use of image and this helps contribute to the widespread ignorance we suffer.
The same thing occurs with the fishermen, everybody has an abstract idea of the suffering and danger they live in but nobody thinks, when eating fish, about the emotions, feelings and hard work behind our plate. Firstly because no one brings it close to us and secondly because we are immersed in our own saturation of daily feelings.
Jose Romay
*Os ausentes de Castelton. Ed. Sotelo Blanco
cefvigo 