english below
ISBN: 84-87882-08-0
-Data: 1996. Edición bilingüe: galego-inglés.
-Fotografías: Raniero Fernández.
-Textoe selección de imaxes: M. Sendón e X. L. Suárez Canal.
-Ilustracións en bitono. 96 páxinas.
-Formato: 22 x 16 cm. Cartoné forrado en tea.
-Prezo: 18 €
EDICIÓN ESPECIAL
-Papel varitado 13 x 18 cm.
-85 fotografías numeradas.
-Acompañada do libro Raniero Fernández.
-Prezo: 60 €
Raniero Fernández vai ser o principal dinamizador da fotografía afeccionada en Galiza na década dos cincuenta e na primeira metade dos sesenta, actividade impulsada polas agrupacións fotográficas que xorden neses anos. A primeira destas asociacións, a Agrupación Fotográfica Gallega (Vigo, 1946), realiza a súa actividade máis intensa baixo a súa presidencia, a partir de 1954, organizando todos os anos un “Salón Nacional”, posteriormente “Ibérico”, numerosos concursos sociais para os membros da sociedade e exposicións como a de Otto Steinert. Tamén impulsou “El Banco del Celuloide” ou “Cinemateca”. Preside o Cine-Club Vigo dende a súa fundación a comezos dos sesenta ata o ano 77.
O período de maior actividade da agrupación coincide coa realización da parte máis importante da súa obra fotográfica. Mediada a década dos sesenta a actividade da agrupación diminúe, desaparece o boletín e mingua a actividade concursística. Cando en 1969 deixa a presidencia, a actividade fotográfica da agrupación era practicamente inexistente.
A súa obra fotográfica, como a dos demais fotógrafos afeccionados, caracterízase por unha gran preocupación formal propia do academicismo que imperaba nas concepcións estéticas das agrupacións, prestándolle unha especial atención á composición das imaxes, tanto ao encadre no momento da toma como ao labor posterior no laboratorio. Para el o traballo no laboratorio é un complemento imprescindíbel. A elegancia das composicións das súas imaxes é produto do distanciamento á hora de realizar as fotos, procurando pasar completamente desapercibido, o que lle permite “dar unha maior realidade á foto”, recordándonos o posicionamento de Cartier Bresson “se un se fixo notar debe abandonar a foto”. As súas imaxes teñen en común tamén coas de Cartier a xeometría das composicións, coa diferencia de que son moito máis estáticas, sendo as persoas consideradas en moitos casos como elementos da composición formal.
Malia a paisaxe ter sido a temática máis tratada polos fotógrafos non profesionais, Raniero non se sente especialmente atraído por ela, e os efectos de luz (néboas, nubes tormentosas…) tan característicos desa época, úsaos en poucas imaxes. Realizou non obstante algúns nocturnos, como os de Santiago e do Berbés que mandaría a diferentes concursos, debido a importancia que se outorgaba a este xénero.
Para el na fotografía “ten que haber algo que teña vida”, polo que se sentía moi atraído polo ambiente do porto pesqueiro de Vigo, definindo o Berbés como “un couto de caza fotográfico excepcional”, definición que alén da atracción polo lugar amosa claramente o seu concepto de fotografía.
A maior parte da súa obra, como a de Manuel García Ferrer, é máis viva que a maioría da realizada nas sociedades fotográficas, medrando co tempo o seu interese dende o punto de vista documental. As fotos do Berbés, como as do fútbol de Ferrer, non gañaban premios, non correspondían co que se entendía por “fotografía artística”, de feito aos concursos mandaban outras máis bucólicas baseadas en moitos casos en efectos de luz. Son imaxes que nalgúns casos poden ser consideradas, nalgúns aspectos, próximas á denominada fotografía humanista que tivo o seu punto álxido en The Family of Man, exposición que Raniero vira nunha das súas viaxes ao estranxeiro, conservando o libro que se editou como catálogo, e sobre a que a AFG fixo unha proxección no seu local social.
Na fotografía de Raniero, e especialmente no traballo do porto de Vigo, hai preocupación pola persoa humana mais nunca pretende amosar conflitos nin insinuar a máis mínima crítica social. A sociedade preséntase tan apracíbel a nivel social como equilibrada a nivel formal, sendo totalmente consistente coa súa visión conservadora do mundo.
Nos sesenta e principios dos setenta realiza unha serie sobre os hórreos e outra sobre os cruceiros, “o humano e o divino”, moi distantes a maioría das tradicionais paisaxes realizadas no marco das asociacións, cunha intencionalidade descritiva e catalogadora. Os hórreos, a súa morfoloxía e os materiais usados, as transformacións que sufriron e a confrontación entre os diferentes tempos a que parecen responder, son os protagonistas exclusivos da imaxe. Con similar intención realizou series sobre ourivesaría relixiosa (cruces, cálices, botafumeiros…) dunha coidada realización técnica.
Fronte á reivindicación histórica do pictorialismo de considerar a fotografía como arte, Raniero defende, con certa humildade, o carácter de “ciencia artística” afirmando “que non require cualidades especiais, simplemente que algo che chame a atención e ter certo gusto para o encadre”. Ese “algo” que lle chamou a atención, hoxe permítenos a uns recordar e a outros descubrir diferentes aspectos do pasado.
Manuel Sendón
Xosé Luis Suárez Canal
Raniero Fernández was the person who most encouraged amateur photography during the 50s and the first half of the 60s. This activity was promoted by the photographic associations which were born at that time. The first of these associations, Agrupación Fotográfica Gallega (Vigo, 1946), developed its most intense activity when he became the chairman of the society, in 1954, organizing every year a “National Exhibition” that would become later an “Iberic Exhibition”, a great number of social contests for its members and exhibitions such as the one of Otto Steinert. Another activity organized by the AFG was the “Celluloid Bank” or film library. He was also the chairman of the film society since it was founded in the 60s until 1977.
The period of the greatest activity of the AFG is also the period of Raniero’s most important photographic activity. In the mid 60s the work of the association decreased, its bulletin disappeared and the contests were reduced. When in 1969 Raniero left his post in the AFG, the photographic activities of the association had almost completely disappeared.
Raniero’s photographic work, as well as the work of the other amateur photographers, has a big formal concern which prevailed in the aesthetic conceptions of the associations at the time. They paid special attention to the composition of the images, regarding both the framing and the moment of shooting, and also the laboratory work. For him the work of the laboratory is something absolutely essential. The elegance of the compositions of his photographs was the result of a kind of withdrawal when taking the pictures, trying to go completely unnoticed, a fact that would allow him “to provide the photograph with a bigger sense of reality”, something which reminds us of Cartier-Bresson’s words “if you are noticed in the photograph, you must abandon it”. Another common point with Cartier-Bresson is the geometry of his compositions, being those by Raniero much more static, and the people in them often considered just as elements of a formal composition.
Although landscapes were the favourite subject for the amateur photographers, these did not particularly attract Raniero, and elements such as light effects (stormy clouds, fog…) so characteristic of that time, were used by him in just a few pictures. Nevertheless, he made some nocturnes (Santiago, O Berbés) which he would send to contests, due to the importance given to that genre.
For Raniero “there has to be something live” in photography. This was the reason why he felt such an attraction for the fishing port in Vigo, defining O Berbés as “an exceptional photographic game preserve”, a definition that shows not only the attraction that he felt for that place but, also, his conception of photography.
Most of Raniero’s work, as well as Manuel García Ferrer’s, are the liveliest works of those made by the people of the photographic associations, and their interest, from a documentary point of view, has grown with the passage of time. The photographs of O Berbés, and Ferrer’s football pictures, were not to win the contests, they did not correspond to the idea of “artistic photography” of the time; actually they sent more bucolic and often full of light effect pictures to the contests. Those images can be cosidered, sometimes and to a certain extent, close to the so called humanistic photography, whose most representative work was The Family of Man. Raniero Fernández had seen this exhibition in one of his trips abroad, and the AFG organized a projection about it. In Raniero’s work, particularly in his pictures of the fishing port of Vigo, there is a concern for the human being, but they never show conflicts or social criticism. Society appears as something peaceful, both from a social and a formal point of view, something absolutely according with his conservative view of the world.
During the 60s and at the beginning of the 70s he made a series of photographs about granaries and stone crosses, “the human and divine”, quite different from the typical landscapes made by the other members of the association. No people or panoramic views would appear in them, on the contrary, they show a clear descriptive and cataloguing intention. The granaries, their diverse morphology, the different materials used, the transformations they underwent, and the confrontation between the various times they belonged to, are the only protagonists of the images. Bearing in mind this same intention, Raniero made several series about the religious goldsmithery (crosses, chalices, incense burners…) making use of a very conscientious technique.
As opposed to the historic claim of the pictorialist movement of considering photography as an art, Raniero defended, with a certain humility, the character of “artistic science”, stating that “it does not require special qualifications just something that attracts your attention, and a sort of good taste for the setting”. Indeed that “something” which attracted his attention, today allows some of us to remember, and some others to discover, new aspects of the past.
Manuel Sendón
Xosé Luis Suárez Canal
cefvigo 