OSORIO, OLGA. Reflexións

ISBN: 84-87-882-35-8
-Data: 2007. Edición bilingüe: galego-inglés.
-Fotografías e texto: Olga Osorio
-Ilustracións bitono. 64 páxinas.
-Formato: 11 x 15 cm. Encadernación rústica.
-Prezo: 9 €

english below

Explicáronme que todo o que vexo son reflexos. Dixéronme que o mar non ten cor, que todo o máis reflicte a luz e deixa ver algo do que ten no fondo. Supoño que tamén a xente que vexo non deixa de ser un reflexo. Da luz, claro, e tamén da vida que viven, do que ven, do que son… E cando lles fago unha foto o que teño é un reflexo momentáneo dentro da miña cámara, unha imaxe da que me apropio. Por tanto, se reflexiono sobre iso, poida que cando estou a facer unha foto do mar non faga máis que apresar o reflexo dun reflexo. É un xogo. Como o que propoñen estas fotos. Os galegos vivimos moi preto do mar e mantemos con el relacións de todo tipo: de necesidade, subsistencia, lecer, preservación, de agresión, de medo ou acougo. Ás veces mesmo son contraditorias, pero o que é seguro é que son moi distintas para cadaquén. Quero xogar a quedar para sempre con ese reflexo metafórico do cachiño de mar dos outros e tamén coa imaxe daquel que mo regala. Mariñeiros, mariscadores, ecoloxistas, surfistas, peixeiras, políticos… Xentes que dialogan co mar a cotío e tamén os que deciden sobre el sen velo, os que buscan desculpas para miralo de fronte e os que soñan con facelo. E como a maxia se fai con espellos e de espellos trata o conto, dous pases máxicos serven para facer realidade estas imaxes imposíbeis onde alguén sostén un espello que o reflicte noutro sitio ao tempo que o transparenta, amosando o revés e o anverso a un tempo. Sempre co mar de fondo.

Olga Osorio

Someone explained to me that all I see is a reflection. They told me that the sea has no colour, that it just reflects the light and lets us see something of what it has in the bottom. I suppose that the people I see are just another reflection. Of light, of course, and also of the life they live, the things they see, of what they are. ..And when I take a picture of them what I get is a momentary reflection inside my camera, an image I keep for myself. So, if I reflect on that, maybe when I make a photo of the sea all I am doing is to seize the reflection of a reflection.

It is a game. Like the one suggested in the pictures. We, Galician, live very close to the sea and have all kinds of relationships with it: a relationship of necessity, subsistence, leisure, preservation, aggression, fear and peace. Sometimes they are even contradictory, but they really are different for everyone. I want to play the game of keeping forever that metaphoric reflection of that little piece of sea of the others and also the image of the person who gives it to me. Fishermen, shellfishermen, ecologists, surfers, fishmongers, politicians…People who talk to the sea every day and also people who take decisions on it without seeing it, people who search for an excuse to look at it face to face and people who dream of doing it.

And since magic is made with mirrors and the story is about mirrors, two magic passes make these impossible images come true, images where someone holds a mirror which reflects him/her in a different place and at the same time makes him/her transparent, showing both sides at the same time.

Always with the sea in the background

Olga Osorio