ISBN: 84-87882-13-7
-Data: 2000. Edición bilingüe: galego-inglés.
-Fotografías: Karen Knorr.
-Texto: M. Sendón e X. L. Suárez Canal
-Ilustracións en bitono. 52 páxinas.
-Formato: 11 x 15 cm. Encadernación rústica.
-Prezo: 9 €
english below
O documentalismo social dende as súas orixes con Riis e Hine caracterizouse por dirixir as súas cámaras ás persoas que sufrían as inxustizas socias. Sen embargo, nas dúas últimas décadas algúns fotógrafos rebeláronse contra o feito de converter os que sofren en obxecto de contemplación, xulgando esa actitude como vitimismo. Un dos primeiros e máis significativos foi Karen Knorr, quen hai vinte anos no seu traballo Belgravia non fotografa os oprimidos senón os que se benefician da opresión, a clase alta inglesa, presentando os seus gustos, a súa forma de sentir, de pensar e de ver a vida, cunha extraordinaria carga irónica, como a que caracteriza toda a súa obra.
Belgravia ten estrutura de serie, como todos os seus traballos posteriores. Nela mantéñense fixas unha serie de variábeis (iluminación, obxectivo, posición da cámara…) para así poder definir un contexto determinado, como non llo permitiría unha soa imaxe. Este carácter de serie fai que a ironía acade unha maior relevancia.
Fronte ao carácter transparente que se lle acostuma outorgar á fotografía, estas imaxes amosan como texto e imaxe, sen ser ningún deles ilustración do outro, rematan configurando un todo cunha gran carga narrativa, que adquire unha dimensión totalmente diferente da que tería calquera dos dous discursos por separado. Cómpre ademais subliñar que a interpretación que delas se faga vai vir determinada polo punto de vista da persoa que as vexa. Aquí reside o gran valor da súa ironía. Textos que foron escritos ou pronunciados con toda a naturalidade pódense converter en elementos sumamente críticos dese ambiente.
A importancia que ten a teoría para autora lévaa á exhaustiva documentación previa e á análise profunda, establecendo unha forma de traballo moi distante da que adoita caracterizar a fotografía documental. Incorpora estratexias teatrais, concede grande importancia á escenificación e aprópiase de recursos característicos da fotografía publicitaria, para así cuestionar as formas de representación tradicionais, enfrontando o marcado carácter realista do documentalismo social co efecto de realidade. A importancia que neste traballo ten a pintura é notoria, como as formas de representación artísticas históricas o son e toda a súa obra. Sen embargo o seu posicionamento é moi diferente do que caracteriza o xénero do retrato en xeral, marcado polo culto á personalidade. Ela non pretende representar individuos en concreto senón unha determinada clase, parodiando abertamente todos os seus valores e subvertendo dese modo o xénero do retrato.
A importancia que lle outorgamos á obra de Karen Knorr cando a expuxemos hai dez anos, vese agora co paso do tempo confirmada, mantendo hoxe en día toda a súa vixencia e carácter anovador.
Manuel Sendón
Xosé Luis Suárez Canal
The main characteristic of social documentarism, present right from the beginning with Riis and Hine, was that the cameras were directly aimed at the victims of social injustice. In the last two decades, however, some photographers have reacted against the idea of turning the sufferers into objects to be contemplated, as they considered that there was a high degree of victimism in this attitude. One of the first and most important photographers to take this stance was Karen Knorr. Published twenty years ago, her work Belgravia does not photograph the oppressed but rather those who benefit from the oppression, the members of the English high class; she shows their tastes, feelings, thoughts and views of life in a work charged with irony, the hallmark of all of her production.
Like all her later work, Belgravia is structured as a series. There are a number of fixed variables (lighting, objective, camera position…) which are used to define a specific context, something that would be impossible to do with just one image. The fact that it is a series serves to highlight the ironic content.
In contrast with the usually transparent quality of photographs, these images show how image and text together, even if neither of them is an illustration of the other, are able to achieve a narrative whole which acquires a new dimension, totally different from that which would have been achieved by either image or text separately. It is also important to stress that the interpretation will vary depending on the onlooker’s standpoint. This is precisely the strength of the ironic component: texts which were written or said in all innocence can be changed into highly critical comments on that same social context.
Theory is of the utmost importance for Karen Knorr. Thus, she prepares for each new project with thorough research and analysis, a system of work which is radically different from that of other social documentarists. She incorporates theatrical techniques, pays a great deal of attention to setting and borrows some resources from publicity in order to question traditional forms of representation; she confronts the heavily realistic character of social documentarism with the reality effect. Painting plays an important role in this series, in the same way as all historical artistic forms of representation are important in all her work. Yet her point of view is very different from that of traditional portrait artists, so concerned with personality cult. She does not portray particular individuals; her subjects are mere representatives of a social class; in this way her portraits are an open parody of her subjects’ social values, becoming in fact a subversion of the genre.
Ten tears ago we became aware of Karen Knorr’s importance and set up an exhibition of her work; ten years later her relevance is fully established; her work is just as valid and innovative today as it then was.
Manuel Sendón
Xosé Luis Suárez Canal
cefvigo 