-ISBN: 84-87882-20-X
-Data: 2002. Edición bilingüe: galego-inglés.
-Fotografía e texto: Andrea Costas
-Ilustracións bitono. 64 páxinas.
-Formato: 11 x 15 cm. Encadernación rústica.
-Prezo: 9 €
Edición especial:
-Papel baritado virado ao selenio (40 x 30 cm).
-25 copias numeradas e asinadas pola autora.
-Acompañada da edición especial dos libros da colección Do Trinque A. Costas, J. Schmid, L. Glez. Palma e do vindeiro núm. 12, numerados e asinados polos autores. Cartoné e pasta dura.
-Prezo: 240 € do 1 ao 20 – 360 € do 21 ao 25.
english below
INCORPORADOS
Eles son o que eu son, fórmanme, complétanme. Eu utilízoos, só cunha pequena sombra de culpabilidade inútil. Así é o amor. Seis persoas que fan un pequeño resumo de min, un esbozo, máis seguramente aburriría, como algo demasiado coñecido.
Polo de agora son as máis importantes: miña nai, meu pai, miña irmá, miña avoa, miña tía e o meu mozo (a quen ademais lle debo estas fotos). Neles teño a nena que fun, a muller e a anciá que hei ser, e o home que moitas veces quixera ser. Tamén o que non desexo e soamente comparto, como a enfermidade e a dor.
Ispo que os posúo, que me pertencen, para ben e para mal utilizámonos mutuamente e seguimos xuntos. Amósovolo nunha arroutada de sinceridade, agachada nun artificio que me protexe, como escudo amoroso, das vosas olladas tamén sinceras.
TEMPO AO TEMPO
“Como te vexo vinme, como me ves veraste”.
Pero non me importa se me parezo a ti.
De cativa gustábame xogar a facer “cus de polo” coa pel das túas mans. Aínda me gusta, só que agora o xogo é mais fatigoso, indecente incluso, pero ti conséntesme todo, aínda que non o entendas nin eu o mereza.
O que espimos son máis ca uns corpos, toda unha historia; a vida escrita na superficie. Para min… fermoso.
COMPOSTURAS
O que facemos non é o que somos, pero os nosos actos van deixando un regueiro da propia vida nos lugares que habitamos. Recunchos que nos reflicten pero ao tempo nos constrúen, nos deforman e chegan a apropiarse de nós tanto como nós deles.
Outra vez as mesmas seis persoas, un mosaico que compón o meu espacio vital. Por iso necesito definilas, amosalas e velas, resumilas, concretalas e entendelas.
Andrea Costas
INCORPORADOS
They are what I am, they shape me, they complete me. I use them, with just a tiny shade of useless guilt. That is the way love is. Six people who make a little summary of me, a sketch, but it would surely be boring, like something too well known.
So far they are the most important for me: my mother, father, sister, grandmother, aunt and my boyfriend (to whom I owe these photos). In them I have the little girl I once was, the woman and old woman I will become, and the man who I would often like to be. Also what I do not want and just share, like illness and pain.
I reveal that I own them, they belong to me, for the good and the bad we use one another and we are still together. I show this to you in a fit of sincerity, hidden in a device which protects me like a loving shield from your, sincere as well, looks.
TEMPO AO TEMPO
“As I see you now I saw myself, as you see me now you’ll see yourself”
But I don’t care, as long as I am like you.
As a child I loved making “chicken bums” with the skin of your hands. I still love it, but the game has become more tiresome, indecent even, but you allow me everything, although you don’t understand it and I don’t deserve it.
What we undress is more than bodies, it’s a whole history; life itself written on a surface. For me…beautiful.
COMPOSTURAS
What we do is not what we are, but our actions leave behind a trail of our own life in the places we live. Corners which reflect us but at the same time construct us and distort us and they even take from us as much as we take from them.
The same six persons again, a patchwork which makes up my vital space. That’s the reason why I need to define them, show them, see them, summarise them, specify them and understand them.
Significant pieces, bits of existences, fragmented looks…you can’t embrace more.
Andrea Costas
cefvigo 