ISBN: 84-87882-24-2 ESGOTADO
-Data: 2003. Edición bilingüe galego-inglés.
-Fotografías e texto: Victoria Diehl.
-Ilustracións cor. 64 páxinas.
-Formato: 11 x 15 cm. Encadernación rústica.
-Prezo: 9 €
ESGOTADO
Edición especial
-Fotografía da serie Vida e morte das estatuas. Ano 2003.
-Papel baritado virado ao selenio (40 x 30 cm).
-Edición especial de 25 copias numeradas e asinadas pola autora.
-Acompañada da edición especial dos libros da colección Do Trinque V. Diehl (Vida e morte das estatuas) , Olalla García Sanleón (Leccións da memoria), José Ramón Bas e Milagros de la Torre, numerados e asinados polos autores. Cartoné e pasta dura.
-Prezo: 240 € do 1 ao 20 – 360 € do 21 ao 25.
english below
As máis variadas fantasías, obsesións e soños que puidese ter o home teñen atopado un lugar dentro da fotografía, pois non é necesariamente imprescindíbel que estas existan realmente para seren fotografadas.
A imaxinación, os mitos e as lendas teñen xogado moitas veces coa ambigüidade, tanto das imaxes que se volven reais como co caso inverso, no que o ser vivo se volve imaxe.
Por natureza a estatua (ou escultura que representa un ser humano) crea unha especie de dobre aproximado do home. Estas esculturas están concibidas, realizadas, para seren observadas, pero as sensacións visuais que provocan únense decote, na percepción do observador, con imaxes mentais doutros sentidos, como, en particular, imaxes táctiles suxeridas polo aspecto liso ou rugoso da escultura, pola natureza táctil dos seus contornos avultados, dos peitos abalantes e do ventre inchado, que levan o observador a crear unha idea mental desta estatua que é transformada pola imaxinación do propio espectador.
A arte elixiu moitas veces acentuar a diferencia entre a estatua e o home ou, pola contra, reducir aquela ao mínimo posíbel mediante procedementos que aspiran a darlle unha identidade case completa da efixie e do modelo (estatuas pintadas, vestidas con tecidos…).
O tema da imaxe (retrato, estatua, boneco…) que se volve verdadeiramente viva atópase en numerosas lendas, obras artísticas e literarias. A animación do artificial inanimado aparece como un don ou un ben precioso, tal como acontece no mito de Pigmalión, aquel famoso rei chipriota do que se dicía que era moi solitario, un tanto misóxino e consagrado ao celibato, que se namorou dunha marabillosa imaxe feminina esculpida por obra do seu cicel nun marfil branquísimo e que, a forza de súplicas, acadou que Afrodita animase e convertese na súa muller.
…“o escultor emprega os útiles propios para cortar o bloque inicial –esencialmente o cicel– e dálle forma mediante a eliminación de parte da materia. A parte desta que o escultor deixa subsistir constitúe a obra. (…) A beleza do conxunto residirá na súa simetría, nas proporcións, na euritmia, figuración obxectiva do corpo ideal (e en consecuencia na atenuación do defecto particular)…”
O escultor está a actuar como se se tratase dun cirurxián plástico no momento en que extirpa e decide o que resultará ou non fermoso, impóndolle á forma natural do corpo canons ou modas de proporcións para crear unha imaxe. Tanto o cirurxián plástico como o escultor crean unha criatura para ser observada, realizada segundo o gusto e a moda da beleza do momento.
Así, Pigmalión crea unha muller ao seu propio gusto, pero non unha muller senón unha estatua sen vontade; namórase dunha muller que estaba muda, que non é quen de expresar opinións, de laiarse, que non ve nin decide o que desexa en realidade, e coa única función de permanecer fermosa.
Pero a meu parecer, a admiración que ao comezo sentía pola estraña beleza e polo enigma que conteñen as estatuas, ao sentilo como real convértese nunha sensación de lástima, de mágoa por elas, ao estaren condenadas a permaneceren inmóbiles para que poidamos observar a súa beleza. Son mulleres sen alma, sensuais, voluptuosas e de proporcións ideais. Sucede xa que logo que se crean como se fosen persoas, coa única función de deleitaren a contemplación imaxinativa do observador, e que pola contra, malia seren representacións exactas, malia poderse sentir o sangue circulando por baixo da pel palpitante, están privadas de tacto, están frías, secas, condenadas a permaneceren de mármore.
O corpo esculpido está situado nunha zona indeterminada entre os vivos e os mortos; eu desígnoo como un corpo vivo e morto ao tempo, posto que toda escultura o é no tempo, no sentido de que permanece e envellece, o que poder facer mellor ou peor.
A pátina pode darlle a unha obra unha especie de acabado suplementario que non tiña ao principio. Pero a ferruxe faille perder ao bronce un resplandor necesario para a perfección das formas, o ferro balorece, a pedra pode padecer enfermidades, as obras degrádanse e acaban por destruírense. Unha escultura pode morrer –e a morte non é máis que o cesamento definitivo das funcións vitais; non se di morto senón do que estaba vivo.
Co paso do tempo as estatuas avelléntanse e sofren agresións, mutilacións e o desgaste da propia materia que as constitúe; mais este avellentamento non é consecuente con elas, pois son realizadas para ficaren eternamente novas, e as súas facianas ledas e coquetas permanecen inexpresivas perante o deterioro. Sen embargo seguímolas a admirar sen decatármonos do agresivas que resultan estas imaxes, privadas de vista, de tacto e de extremidades. Aquí amósase o padecemento das estatuas.
Polo tanto, ao dotar as imaxes dunha identidade propia, como os escultores que, levados dun naturalismo extremo intentaron crear a ilusión dun corpo que respira, trataron de transmitirlle ao mármore unha calidade de estremecemento vital e de expresar toda gamma de paixóns –dende a brutalidade á éxtase–, eu dei un paso máis no proceso de representar esta vida que se quixo transmitir nas esculturas, decidín animalas –entendendo animar como dar “unha alma” e alma como principio de vida e movemento–. Así foi cómo convertín en reais os ollos das estatuas; xa que é significativo o problema que atopa a escultura para representalos polos seus propios medios e que, sen embargo, é onde se fai sensíbel esa vivacidade, ese pulo que os anima e esa calor interna e íntima.
Cando quero representar estes seres como vivos, de xeito que ante a gran similitude cun ser humano, malia estendérense ata dimensións colosais ou fragmentárense, ou mesmo aínda que teñan que ser observados dende un ángulo desorientador, seguen a ser recoñecíbeis como corpo humano, e ante tal similitude sexamos quen de chegar a unha idea mental de que nos achamos directamente perante algo vivo; pretendo levarvos ao intre de metamorfose –que existe sen embargo na nosa mente– no que admiralas o corpo experimenta un cambio máis fundamental, como se desexase liberarse do seu propio encerro material e superar os propios límites que lle impoñan as leis da natureza. Nas fotografías trato de amosar cómo a carne e a pedra desafían a propia anatomía, a bioloxía, o tempo e a razón. Disólvense ou fúndense nunha soa natureza, mesturándose a carne e o obxecto nunha única e enigmática criatura.
Victoria Diehl
LIFE AND DEATH OF STATUES
The most varied fantasies, obsessions and dreams that man might have had, have found their place in photography, since those fantasies do not have to be real in order to be photographed.
Imagination, myths and legends have often played with ambiguity, both of images which become real and of living beings which become images.
A statue (sculpture representing a human being) creates a sort of a double very close to man. These sculptures are conceived, made, in order to be watched, but the visual sensations they produce are often mixed in the observer’s perception with mental images of other senses such as, in particular, tactile images suggested by the smooth or rough surface of the sculpture, by the tactile nature of their bulging outline, their swaying breasts and swollen bellies, which make the watcher create a mental idea of that statue, which is this way transformed by the imagination of their observers.
Art has quite often chosen to accentuate the difference between the statue and the man or, on the contrary, to reduce it through processes that try to give the statue an almost complete identity (polychrome sculptures or statues with clothes…)
Images (portraits, statues, dolls…) coming into life is something that can be found in many legends, art or literary works. Animating something artificial and inanimate is seen as a precious gift, like in the myth of Pygmalion, that Cypriot king said to be a lonely man and a mysoginist, who fell in love with a marvellous sculpture of a woman he had made from the whitest marble, a statue which came into life after Pygmalion’s pleas to Aphrodite, and became the king’s wife.
…”the sculptor uses the appropriate tools to cut the initial block- a chisel mainly- and shapes it through the elimination of part of the material, being the part that the sculptor allows to subsist, the part that constitutes the piece (…) The beauty of the whole lies in its symmetry, its proportions, the eurhytmia, objective imagining of the ideal body (and as a consequence, in the lessening of the particular defect)…”
The sculptor acts as a plastic surgeon in the moment of extirpating and deciding what will result beautiful or not, imposing in a natural way canons or fashions to the body in order to create an image. Both the plastic surgeon and the sculptor create a creature to be watched, and made according to the taste and fashion of the beauty of the moment.
This way, Pygmalion creates a woman to his taste, not a woman but a statue without will; he fell in love with a woman who could not speak, who could not express her opinion, who could not complain or decide what she really wished, a woman whose only role was to be beautiful forever.
For me, that former feeling I had for the strange beauty of the statues and their enigma, has become a feeling of pity because they are condemned to stay still so we can observe their beauty, they are women without soul, sensual, voluptuous and with the ideal proportions. They are created as if they were real people, with the only aim of giving pleasure to the imaginative contemplation of the observer, and, on the contrary, despite being exact representations, although one can feel their blood circulating under their throbbing skin, they are deprived of the sense of touch, they are cold, forever condemned to be marble.
The sculpted body exists in an undetermined place between the living and the dead, I call them dead-living bodies since any sculpture lives in time, in the sense that it remains and gets older, something that statues can do more or less well.
The patina can give a statue a sort of supplementary finishing touch which it lacked in the beginning. But the verdigris makes the bronze lose a shine which is necessary for the perfection of forms, iron rusts, stone can suffer diseases, works age and end up destroyed. A sculpture can die (and death is just the definitive interruption of the vital functions; something that was never alive cannot be dead.)
With the passing of time, statues become old and suffer aggressions, mutilations, and the the material wears away; but this ageing is not consequent with them, since they are made in order to stay forever young, and their joyful and coquettish faces are expressionless before their decay. Nevertheless, we still admire them without realising how aggressive they are, these images deprived of sight, touch and extremities. Here is where the suffering of these statues can be seen.
Therefore, in case the sculptures were given their own identity, like those sculptors that tried to create the illusion of a body that breathes, to transmit the marble a quality of vital shuddder and to express the whole range of passions- from brutality to ecstasy- I have gone a step further in the process of representing this life which sculptors have tried to transmit to the sculptures, I have decided to animate them- understanding this word as giving a “soul”, and soul as the principle of life and movement. This is how I transformed the eyes of the statues into real eyes, because the sculpture has a big problem in representing the eyes with its own means, and the eyes are where that liveliness lies, that impulse which gives life, that inner and intimate warmth.
When I want to represent those beings as something alive, so that due to their great similarity with human beings, although they reach colossal dimensions, or become fragmented, or even have to be seen from a disorienting angle, they can still be recognised as a human body, and, before that similarity, we might be able to reach the mental concept of being in front of something alive; I attempt to take you to that moment of metamorphosis – which exists in our minds- when, admiring them, their body experiments a deeper change, as if willing to get free from its own material prison, and from its own limits imposed by the laws of Nature. In these photographs, I try to show the way the flesh and the stone challenge anatomy, biology, time and reason. They dissolve or melt into one nature, the flesh and the object mixing into a unique and enigmatic creature.
Victoria Diehl
cefvigo 